شهید محمدرضا تورجی زاده به سادات فوق العاده احترام می گذاشت .یکی از
سادات گردان نقل می کرد:«یک بار به سنگر فرماندهی رفتم.محمد نشسته بود.به احترام
من از جا بلند شد.گفتم:«یک مرخصی چند ساعته می خواهم تا به اهواز بروم.»به دلایلی
مخالفت کرد.اصرار کردم اما بی فایده بود در نهایت وقتی ناامید شدم گفتم:«باشد
شکایت شما را می برم پیش مادرم.»هنوز چند قدمی از چادر دور نشده بودم که پابرهنه
به دنبالم دوید!
دستم را گرفت و گفت:«این چه حرفی بود که زدی؟!بیا این برگه ی مرخصی
سفید امضا کردم هر چه قدر می خواهی بنویس.» تا به چهره اش نگاه کردم دیدم خیس از
اشک است.گفتم:«به خدا شوخی کردم منظوری نداشتم و...» اما محمد همچنان اصرار داشت
که من حرفم را پس بگیرم!
یک سال از این ماجرا گذشت ساعتی قبل از شهادت محمد بود.با
هم رفتیم تا به سنگر ها سر بزنیم گفت:«آن حرف پارسال را پس گرفتی؟!» با تعجب
گفتم:«چی؟»گفت:«آن شکایت و...»گفتم:«تو را به خدا چیزی نگو به خدا شوخی کردم.»
ساعتی بعد وقتی در سنگر فرماندهی نشسته بود گلوله ی خمپاره به درون سنگر اصابت
کرد.سریع به سمت سنگر دویدم.عجیب بود.سه ترکش بزرگ خمپاره به او اصابت کرده
بود.یکی به پهلو یکی به بازو و دیگری به سر.یک باره به یاد حرف سال قبل محمد
افتادم.او از شهادت خود این گونه گفته بود: من در عملیاتی شهید می شوم که با رمز
یا زهرا(س) باشد و من آن زمان فرمانده گردان یا زهرا(س) باشم.مدتی بعد پیکر او
تشیع شد و همان گونه که وصیت کرده بود سربند یا زهرا(س) به پیشانی او بستیم و در
کنار دوستانش در گلستان شهدای اصفهان آرمید.
رفیق